شخصی می‌گفت: در ایام جوانی که می‌خواستم ازدواج کنم با خودم فکر می‌کردم وقتی ازدواج کردم پدرم در تامین مخارج زندگی من را کمک خواهد کرد و در فلان اداره هم مشغول کار می‌شوم و از حقوق آن زندگی ام را سر و سامان می‌دهم.
با همین امید وارد زندگی مشترک شدم ولی متاسفانه نه پدر کمکم کرد و نه در آن اداره استخدام شدم و خلاصه زندگی در لحظات سخت قرار گرفت و آن قدر مشکلات به من فشار آورد تا این که از کمک پدر نا امید شدم و در دلم فقط به خداوند امیدوار شدم وقتی که امیدم به طرف خداوند رفت در اداره ای دیگر استخدام شدم و مشکلات یکی پس از دیگری حل شد و خلاصه زندگی رونق گرفت...
خاطره این دوست ما بیان روایتی است از وجود نازنین امام باقر علیه السلام که می‌فرماید:
بر توست که از آن‌چه در دست مردم است، ناامید باشى، زیرا ناامیدى از آن، بى‌‏نیازى است«1»
همان گونه که در مطالب قبلی گفتیم که نا امیدی گناه بزرگی است، منظورمان از نا امیدی این بود که انسان از خداوند نا امید نباشد و همیشه به رحمت خداوند امیدوار باشد ولی نا امیدی از اموال دیگران بسیار خوب است و باعث می شود انسان استعدادهای بالقوه خودش را شکوفا سازد و در روایات نیز به ما سفارش شده است که امیدی به اموال دیگران نداشته باشیم امام صادق علیه السلام در این زمینه می فرماید:
اگر می‌خواهى که چشمت روشن باشد و به‌خیر دنیا و آخرت نائل شوى چشم طمع خود را از آن چه که در دست مردم است قطع کن و از آنان چشم توقع نداشته باش..«2»
و سرور آزادگان جهان حضرت علی علیه السلام می فرماید:
یأس از مردم آزادگی است«3»
            
منابع:
1: استغناء عن الناس قَالَ الْبَاقِرُ علیه السلام: عَلَیْکَ بِالْیَأْسِ مِمَّا فِی أَیْدِی النَّاسِ «من‏ لایحضره‏الفقیه، ج 4، ص 410.»
2:قَالَ الصَّادِقُ (ع): إِنْ أَرَدْتَ أَنْ تَقَرَّ عَیْنُکَ وَ تَنَالَ خَیْرَ الدُّنْیَا وَ الاخِرَةِ فَاقْطَعِ الطَّمَعَ عَمَّا فِی أَیْدِی النَّاسِ وَ عُدَّ نَفْسَکَ فِی الْمَوْتَی و لا تحدثن نفسک أنک فوق أحد من الناس و اخزن لسانک کما تخزن مالک «خصال صدوق، ج 1، ص 121.»
3:الْیَأْسُ حُرٌّ«غرر الحکم ص 398»